โรคเอดส์ การติดต่อของโรคเอดส์เกิดจากพฤติกรรมการใช้ชีวิตแบบใด

โรคเอดส์ แพร่กระจายได้อย่างไร ในช่วงที่ผ่านมา เป็นครั้งแรกที่นักวิทยาศาสตร์ได้ระบุอย่างสมบูรณ์ว่า แหล่งที่มาของเชื้อเอชไอวีทั้งหมด มาจากลิงชิมแปนซีและกอริลลาในแคเมอรูน สิ่งนี้มีความสำคัญอย่างยิ่งต่อการรักษา และป้องกันโรคเอดส์ แหล่งที่มาของโรคเอดส์ได้รับการยืนยันเป็นครั้งแรก ตามรายงานของสื่อต่างประเทศ นักวิทยาศาสตร์จากหลายประเทศได้ค้นพบว่าทั้ง 4 สายพันธุ์ที่รู้จัก

ปัจจุบันมีเชื้อเอชไอวีที่ทราบกันดีอยู่แล้ว 4 สายพันธุ์ แต่ละสายพันธุ์มีแหล่งที่มาต่างกัน นักวิจัยวิเคราะห์ข้อมูลทางพันธุกรรมของชิมแปนซีและกอริลลา ในแคเมอรูนและพื้นที่ใกล้เคียง ในที่สุดก็ยืนยันว่าทั้งสายพันธุ์โอและสายพันธุ์พี เป็นกอริลลาจากแคเมอรูนตะวันตกเฉียงใต้

แหล่งที่มาของ โรคเอดส์ มนุษย์เป็นโฮสต์ตามธรรมชาติของเชื้อไวรัสเอดส์ ซึ่งขึ้นอยู่กับสภาพแวดล้อมของมนุษย์เป็นอย่างมาก หากออกจากร่างกายมนุษย์ อีกไม่นานจะสูญเสียความสามารถในการแพร่กระจายโรค แม้ว่าลักษณะที่ปรากฏของผู้ติดเชื้อเอชไอวีจะเหมือนกับคนปกติ แต่เลือด น้ำอสุจิ สารคัดหลั่งในช่องคลอด ความเสียหายของผิวหนังและเยื่อเมือก หรือสารหลั่งจากแผลอักเสบมีเชื้อเอชไอวีจำนวนมาก ซึ่งติดต่อได้สูง

ซึ่งนมยังมีไวรัสอยู่ด้วย และเป็นโรคติดต่อ ไวรัสยังสามารถพบได้ในน้ำลาย น้ำตา เหงื่อและปัสสาวะ แต่มีไวรัสน้อยมากและไม่ติดต่อมากนัก วิธีการแพร่เชื้อเอดส์ การติดต่อโรคเอดส์มี 3 วิธีหลักๆ ที่ได้รับการยืนยันแล้ว หลักคือ การติดต่อทางเพศสัมพันธ์และทางสายเลือด การติดต่อทั่วไปไม่สามารถแพร่เชื้อเอดส์ได้ ดังนั้นผู้ป่วยโรคเอดส์ จึงไม่ควรเลือกปฏิบัติในชีวิตเช่น การรับประทานอาหารร่วมกัน แต่การจับมือกันจะไม่ติดเอดส์

การติดต่อทางเพศสัมพันธ์ ไม่ว่าจะเป็นเพศเดียวกัน เพศตรงข้ามหรือการติดต่อทางเพศสัมพันธ์ระหว่างสองเพศ ก็จะนำไปสู่การแพร่กระจายของโรคเอดส์ การมีเพศสัมพันธ์ทางทวารหนักและออรัลเซ็กซ์ มีความเสี่ยงที่จะติดเชื้อมากขึ้น เพราะมีไวรัสจำนวนมากในน้ำอสุจิ หรือสารคัดหลั่งในช่องคลอดของผู้ติดเชื้อ ในระหว่างกิจกรรมทางเพศ รวมถึงการร่วมเพศทางช่องคลอด ทวารหนักและช่องปาก

อาจทำให้เกิดความเสียหายเล็กน้อยต่อเยื่อเมือกของอวัยวะเพศ ไวรัสอาจเข้าสู่กระแสเลือดของคนที่ไม่ติดเชื้อ เนื่องจากผนังลำไส้ของไส้ตรงเสียหายได้ง่ายกว่าผนังช่องคลอด ความเสี่ยงของการมีเพศสัมพันธ์ทางทวารหนัก มีมากกว่าการมีเพศสัมพันธ์ทางช่องคลอด การส่งเลือดรวมถึงการถ่ายเลือด หรือผลิตภัณฑ์จากเลือดที่ปนเปื้อนด้วยโรคเอดส์

ผู้ใช้ยาทางหลอดเลือดดำร่วมกันใช้เข็ม และหลอดฉีดยาที่ไม่ผ่านการฆ่าเชื้อที่ปนเปื้อนเอดส์ ควรใช้อุปกรณ์ทางการแพทย์ หรือเครื่องใช้ในการใช้ชีวิตร่วมกันเช่น แปรงสีฟันและมีดโกนร่วมกับผู้ติดเชื้อซึ่งอาจเป็นได้ เพราะจะส่งผ่านพื้นที่เสียหายแต่หาได้ยาก เข็มฉีดยาที่ไม่ผ่านการฆ่าเชื้อ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หากการให้วัคซีนในเด็กไม่ครบ 1 เข็มและ 1 หลอดต่อคนซึ่งอันตรายกว่าเครื่องมือทางทันตกรรม เครื่องมือคลอดบุตร เครื่องมือผ่าตัด

เข็มสำหรับการฝังเข็มจะไม่ผ่านการฆ่าเชื้อเช่น สักคิ้ว เจาะหู การสัก ไม่ได้ฆ่าเชื้อ การใช้มีดโกนหรือแปรงสีฟันร่วมกับผู้อื่น การแพร่เชื้อโดยไม่ตรวจเอชไอวี เลือดหรือผลิตภัณฑ์จากเลือดจากผู้บริจาคโลหิต เช่นเดียวกับการถ่ายไขกระดูกและการปลูกถ่ายอวัยวะ ภายใต้สถานการณ์ที่คล้ายคลึงกัน เมื่อช่วยชีวิตผู้บาดเจ็บที่มีเลือดออก ผิวหนังที่แตกของผู้ช่วยชีวิตจะสัมผัสกับเลือดของผู้บาดเจ็บเอง

การถ่ายทอดจากแม่สู่ลูก หรือที่เรียกว่า การถ่ายทอดทางปริกำเนิด กล่าวคือ มารดาที่ติดเชื้อเอดส์จะแพร่เชื้อเอดส์ไปยังทารกในครรภ์ หรือทารกก่อนระหว่าง และหลังการคลอดได้ไม่นาน สามารถติดต่อผ่านทางรก หรือทางช่องคลอดระหว่างการคลอดบุตร หรือโดยการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่

โรคนี้ติดต่อทางเพศสัมพันธ์เป็นหลัก โดยเฉพาะการรักร่วมเพศ และการฉีดยาเข้าเส้นเลือด ตามด้วยการให้ยารักษาโรค และการฉีดผลิตภัณฑ์จากเลือด การคลอดบุตรและการเลี้ยงลูกด้วยนมแม่ อาจทำให้เกิดการติดเชื้อได้ เนื่องจากโรคเอดส์ สามารถดำรงอยู่ได้ในสภาพแวดล้อมทางธรรมชาติ ในช่วงเวลาสั้นๆ จึงไม่สามารถแพร่ระบาดผ่านการติดต่อทางสังคมทั่วไป หรือในที่สาธารณะได้

การติดต่อกับผู้ติดเชื้อ และผู้ป่วยในชีวิตประจำวัน หรือในที่ทำงานจะไม่ติดเชื้อเอชไอวี การจับมือ กอด รับประทานอาหารร่วมกัน การใช้อุปกรณ์เครื่องใช้สำนักงานร่วมกัน ซึ่งจะไม่ติดโรคเอดส์ โดยไม่แพร่กระจายผ่านห้องน้ำ โทรศัพท์ การใช้ช้อนในการรับประทานอาหาร เครื่องนอน สระว่ายน้ำหรือห้องอาบน้ำสาธารณะ เพราะยุงกัดจะไม่แพร่เชื้อเอดส์

ผู้มีปัญหาทางเพศ ผู้ที่มีคู่นอนหลายคน ผู้ติดยาทางหลอดเลือดดำ ผู้ที่ได้รับการถ่ายเลือดและผลิตภัณฑ์จากเลือด ผู้ที่เป็นโรคฮีโมฟีเลีย และเด็กที่พ่อแม่เป็นผู้ป่วยโรคเอดส์ เมื่อเร็วๆ นี้ เป็นที่เชื่อกันว่า ผู้ป่วยโรคติดต่อทางเพศสัมพันธ์ โดยเฉพาะผู้ที่มีแผลที่อวัยวะเพศเช่น ซิฟิลิส แผลริมอ่อนและเริมที่อวัยวะเพศ ควรจัดอยู่ในกลุ่มที่มีความเสี่ยงสูงต่อโรคเอดส์

อ่านบทความเพิ่มเติม > ไวรัสตับอักเสบซี โรคไวรัสตับอักเสบซีสามารถป้องกันการติดเชื้อได้ด้วยวิธีใด